Badacz z Ottawy jest częścią zespołu badającego ogromną kwestię

Treść artykułu

W kreskówce z lat 60. Flintstonowie mylili się, jeśli chodzi o prehistorycznych ludzi i ich interakcje ze starożytnymi zwierzętami. Początkowo ludzie nie współistnieli z dinozaurami, nie mówiąc już o ujeżdżaniu ich.

Jednak ludzie rzeczywiście spotkali mamuty włochate, a łowcy-zbieracze, którzy niedawno przybyli do Ameryki Północnej w późnej epoce lodowcowej, mogli odegrać rolę w wyginięciu mamutów.

Treść artykułu

Treść artykułu

Dokładny charakter tej zależności bada międzynarodowy zespół badaczy, w tym Clement Bataille z Uniwersytetu w Ottawie.

Korzystając z profilowania izotopowego w wysokiej rozdzielczości, Bataille i jego współpracownicy przeanalizowali 1-metrowy kieł należący do samicy mamuta o imieniu Elmaiogi – znanej jako Elma – z liczącego 14 000 lat stanowiska archeologicznego Swan Point w dolinie rzeki Tanana na Alasce. Wyniki opublikowano w artykule opublikowanym w styczniu w czasopiśmie Science Advances.

Tkanki stanowią zapis doświadczeń organizmu z czynnikami środowiskowymi, takimi jak klimat i dostępna żywność.

„Na przykład urodziłem się na Karaibach i mieszkałem we Francji, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Moje tkanki zawierają sygnały chemiczne wszystkich tych rzeczy” – powiedział Bataille w piątek w wywiadzie z Francji, gdzie prowadzi badania nad prehistorycznymi końmi.

„Interesującą rzeczą w przypadku kłów jest to, że wyglądają jak słoje drzew. Można prześledzić, gdzie poruszał się ten mamut.

Istnieje wiele pytań dotyczących zachowania mamutów, tego, jak żyły i dlaczego ich liczebność zmalała i zniknęła po tym, jak ich gatunek wędrował po zamarzniętej tundrze przez około 300 000 lat.

Treść artykułu

Uważa się, że mamut nie migrował z jednego miejsca na drugie i z powrotem, jak robi to koziorożec, ale wędrował. Kieł Elama był dziennikiem jego podróży, a badania te potwierdzają koncepcję, że naukowcy mogą śledzić ruchy mamuta, powiedział Bataille.

Ludzie i mamuty współistniały na Alasce przez około tysiąc lat, pod koniec ostatniej epoki lodowcowej. W tym okresie wiele się zmieniło, w tym klimat stał się cieplejszy i bardziej wilgotny.

Na kontynencie mamuty wymarły około 10 000 lat temu. Kilka izolowanych populacji na wyspie St. Paul na Morzu Beringa i Rang na Oceanie Arktycznym przetrwało około 4000 lat temu, a następnie wymarło, być może dlatego, że mamuty nie mogły wędrować i rozpoczęły chów wsobny.

Patai stwierdziła, że ​​istnieje wiele interesujących pytań dotyczących mamutów alaskańskich, w tym to, czy ich obecność przyciąga ludzi do Ameryki Północnej.

Wydaje się, że pierwsi mieszkańcy Alaski zorganizowali swoje osady w oparciu o obecność mamutów i wykorzystywali je jako surowce, a być może także pożywienie. Dorosłe mamuty ważące ponad pięć ton mogą stanowić atrakcyjne źródło pożywienia. Gdyby ich ruchy w krajobrazie były regularne i przewidywalne, byłby on bardziej atrakcyjny dla myśliwych.

Treść artykułu

Naukowcy uważają, że Elma przejechała w swoim życiu około 10 000 kilometrów. To brzmi jak dużo chodzenia, ale w porównaniu z ludźmi w ciągu swojego życia pokonują około 80 000 kilometrów, powiedział Bataille.

W poprzednich badaniach pary kłów samca mamuta o imieniu Keck, który żył około 17 000 lat temu w chłodniejszym okresie przed przybyciem ludzi, naukowcy odkryli inną historię.

Keck zmarł w wieku trzydziestu lat, prawdopodobnie z powodu choroby lub głodu. Mamuty mogą żyć od 50 do 60 lat.

Natomiast Elma w chwili śmierci miała około 20 lat i cieszyła się doskonałym zdrowiem. „Coś się jej stało. Może ktoś na nią polował” – powiedział Bataille.

Mamuty pasły się, preferując otwarte łąki. Kieł Elmy pokazał, że lepiej zna lasy i tereny podmokłe. W ciągu 3000 lat między życiem Kecka a życiem Elmy klimat na Alasce zmienił się, co doprowadziło do inwazji drzewiastych krzewów, które fragmentaryzowały stepowe siedlisko mamutów.

„Istniało wiele przeszkód w jej poruszaniu się” – powiedział Bataille. Z drugiej strony Kik miał okazję rozprzestrzenić swoje geny na dużym obszarze.

Treść artykułu

Pozostają pytania dotyczące mamuta włochatego, m.in. czy zachowywał się podobnie do dzisiejszych dzikich słoni, których młode i małe dzieci podróżują ze stadem matek, aż do osiągnięcia dojrzałości.

Na stanowisku Swan Point znajdują się także szczątki małego chłopca i młodego mamuta, co wskazuje na obecność stada w okolicy. Analiza wykazała, że ​​były one blisko spokrewnione z Elmą, jednak ona nie była ich matką.

To pierwszy wyraźny dowód na to, że mamuty żyły w stadach. Bataille wykorzystuje izotopy wapnia, aby dowiedzieć się, czy Elma karmiła piersią, co wskazywałoby, że urodziła potomstwo.

Szacuje się, że połowa wszystkich gatunków megafauny – dużych zwierząt – wymarła pod koniec ostatniej epoki lodowcowej. Koty szablozębne zniknęły. Wielbłądy i żubry przeżyły. Konie wymarły w obu Amerykach, ale przetrwały w Eurazji.

Patai powiedział, że badania mają wpływ na ochronę dzisiejszej megafauny. „My także cierpimy z powodu zmian klimatycznych”.

Treść artykułu