Zdjęcia astrologiczne na tydzień (od 19.02 do 25.02.2022)

Zestaw astronomicznych obrazów wyróżnionych przez NASA w tym tygodniu przyniósł wspomnienie z bardzo szczególną datą: 18 lutego ubiegłego roku łazik Persevering wylądował na powierzchni Marsa. Aby to uczcić, jedno z wybranych zdjęć zostało zrobione w tym tygodniu przez jeden z instrumentów pojazdu, dokładnie „w przeddzień” tej rocznicy na Czerwonej Planecie.

Ale oprócz obrazu wytrwałości istnieje wiele innych, równie fascynujących obrazów. Ktoś wychował dwie galaktyki tak zniekształcone grawitacją, że jedna z nich wyglądała jak róża. Kolejne kliknięcie pokazuje zdjęcie zrobione we właściwym miejscu, we właściwym czasie: fotografowi udało się uchwycić zorzę polarną świecącą na niebie w postaci wylewów gejzeru.

Sobota (19) – zniekształcone galaktyki

Około 300 milionów lat świetlnych od Drogi Mlecznej znajduje się dziwny duet galaktyk. Para Arp 273 zawiera galaktyki, które zostały zniekształcone przez pływy grawitacyjne, po kilku bliskich spotkaniach ze sobą – tak bardzo, że UGC 1810, największy z duetu, został tak dotknięty, że wygląda jak róża. Ten efekt grawitacyjny pochodzi od sąsiada UGC 1813 poniżej.

Niezwykłe wzory spiralne w większej galaktyce sugerują, że miały tam miejsce pewne interakcje. Jeśli przyjrzysz się uważnie, zobaczysz, że UGC 1810 ma większe ramię przypominające pierścień. Ten rodzaj struktury tworzy się podczas interakcji międzygalaktycznych, gdy jedna przechodzi przez drugą, i wskazuje, że UGC 1813 przechodzi przez swojego większego towarzysza. Jednak pozostaje niejasne, w jaki sposób te dwa spiralne wzory są powiązane.

Największa galaktyka w tej parze jest pięć razy większa niż mniejsza galaktyka. Ogólnie rzecz biorąc, gdy występują pary asymetrycznych galaktyk (jak w przypadku Arp 273), stosunkowo szybkie przejście jednej z nich skutkuje asymetryczną strukturą w głównej spirali. W tych spotkaniach aktywność gwiazd zwykle rozpoczyna się najpierw w mniejszej galaktyce.

Niedziela (20) – Zorza polarna i gejzer

Chociaż nie planowano tego, astrofotograf odpowiedzialny za to zdjęcie był w stanie uchwycić zielonkawy i czerwonawy blask zorzy polarnej na niebie, gdy w Parku Narodowym Yellowstone wybuchła wiosna z białą kopułą. Zjawisko to uwalniało wodę i parę na wysokość kilku metrów w momencie kliknięcia.

Gejzery są tworzone przez gwałtownie wyrzucane strumienie wody i pary. Ich wody znajdowały się na powierzchni, ale stopniowo opadały przez ląd, aż na głębokości kilku kilometrów znaleźli skały rozgrzane magmą; Ta gorąca woda następnie gwałtownie unosi się wzdłuż kanałów przez szczeliny, aż dotrze do powierzchni. Ponieważ gorące źródła są stosunkowo rzadkie, ich powstawanie zależy od bardzo specyficznych warunków hydrogeologicznych, które występują w bardzo niewielu miejscach na Ziemi.

Kolorowa zorza polarna uformowała się na niebie dzięki emisji słonecznej. Oprócz światła nasza gwiazda może czasami wyrzucać duże ilości naładowanych cząstek — na przykład podczas koronalnego wyrzutu masy. Kiedy tu dotrą, część wyrzuconych cząstek przemieszcza się wzdłuż linii pola magnetycznego Ziemi i oddziałuje z gazami w atmosferze, tworząc piękne światła na niebie o kolorach, które różnią się w zależności od gazów.

Poniedziałek (21) – galaktyka spiralna

Jest to galaktyka spiralna NGC 6217, położona około 67 milionów lat świetlnych od nas. Podobnie jak Droga Mleczna, jest uważana za „wybitną” galaktykę, to znaczy ma centralną strukturę w kształcie wstążki, złożoną z gwiazd. Takie pręty znajdują się w około połowie galaktyk spiralnych i często wpływają na ruch gwiazd i ich gazu międzygwiazdowego.

Zdjęcie ukazuje wiele interesujących szczegółów dotyczących NGC 6217. Możemy na nim obserwować ciemniejsze obszary powstałe z pyłu, gromady gwiazd utworzone z młodych gwiazd, a nawet mgławice emisyjne, które są poczerwienione przez blask wodoru. Jądro tej galaktyki składa się z aktywnego jądra, które najprawdopodobniej zawiera supermasywną czarną dziurę.

Było to pierwsze zdjęcie ciała niebieskiego wykonane przez Zaawansowaną Kamerę do Przeglądów (ACS) na Kosmicznym Teleskopie Hubble’a. Naprawiany podczas misji konserwacyjnej STS-125 dziennik został wyprodukowany w ramach wstępnych testów i kalibracji oprzyrządowania.

Wtorek (22) – Kwazar przeszłości

Kwazary należą do najjaśniejszych obiektów we wszechświecie i nie bez powodu: są w stanie emitować energię do bilionów prądów elektrycznych i z łatwością przewyższają światło wszystkich gwiazd w galaktykach. Nazwa „kwazar” pochodzi od „quasi-gwiazdowego źródła radiowego” – co może powodować pewne zamieszanie, ponieważ tylko 10% z nich emituje fale radiowe.

Ponieważ większość znalezionych kwazarów znajduje się miliardy lat świetlnych od nas, ich obserwacja jest również sposobem na spojrzenie w przeszłość. Nawet te najstarsze, uformowane w ciągu pierwszego miliarda lat istnienia wszechświata, są bardziej zagadkowe i dokładnie to przedstawia powyższy obraz: jest to wyobrażenie artysty na temat tego, jak mógłby wyglądać kwazar z wczesnego wszechświata.

Wiemy już, że najbliższe kwazary stają się czarnymi dziurami w centrach aktywnych galaktyk. W przypadku tego obrazu powstaje ona nie tylko przez zasilanie samej czarnej dziury, ale także przez otaczające ją struktury, które są odpowiedzialne za wytwarzanie światła. Dlatego kwazar na tej ilustracji pojawia się wewnątrz supermasywnej czarnej dziury, otoczonej gazem i dyskiem akrecyjnym (struktura składająca się z materii krążącej wokół masywnego obiektu w centrum). Już w jego środku znajduje się wyrzucany odrzutowiec.

Środa (23) – nocą w Teleskopie Green Bank

Tutaj widzimy kilka instalacji Teleskopu Radiowego Roberta C. Bird Green Bank (GBT), wyposażonego w największą na świecie antenę radiową, wielkości boiska piłkarskiego. Aby odkrywać wszechświat z dala od zakłóceń powodowanych przez telefony komórkowe, routery Wi-Fi, a nawet mikrofale, GBT zainstalowano w górach Wirginii Zachodniej w Stanach Zjednoczonych, na obszarze z ograniczeniami w korzystaniu z takich urządzeń.

Oprócz teleskopu obraz zawiera również wiele interesujących obiektów na niebie. W górnej części kadru znajduje się Betelgeuse, czerwony olbrzym uważany za jedną z najjaśniejszych, jakie można zobaczyć z Ziemi. Poniżej, po prawej stronie, znajduje się gwiazda Bellatrix, trzecia najjaśniejsza w konstelacji Oriona. Oprócz tych gwiazd mamy również Alnitak, Alnilam i Mintaka, gwiazdy znane jako „Três Marias”.

Na dole znajduje się Mgławica Oriona. Znajduje się zaledwie 1500 lat świetlnych od nas i jest najbliższym Ziemi obszarem powstawania gwiazd. Obrazy tych obiektów zostały wykonane przez kilka długich ekspozycji, które następnie zostały połączone z obrazem GBT w duży obraz złożony.

Czwartek (24) – Blask Al-Biero

Znana również jako „Albireo”, Beta Cygni jest najjaśniejszą gwiazdą w konstelacji Łabędzia. Znajduje się około 420 lat świetlnych od Słońca, a widziany gołym okiem wydaje się, że Albiero był pojedynczą gwiazdą. Gdybyś jednak miał pod ręką teleskop, by zobaczyć go na niebie, zauważyłbyś coś jeszcze: tam, tam, tam jest gwiazda, jedna żółta jaśniejsza, a druga niebieska.

Różnice między nimi są widoczne na tym zdjęciu, które pokazuje gwiazdy i ich widma światła widzialnego. Alberu A, pierwsza gwiazda, jest gwiazdą podwójną o widmie typowym dla gigantycznej gwiazdy typu K, zimniejszej niż Słońce, uwalniając większość swojej energii w postaci żółtych i czerwonych fal. Alberu B, znajdujący się na dole, ma widmo gwiazdy ciągu głównego, które jest znacznie gorętsze niż nasza, a zatem emituje energię w kolorze niebieskim i fioletowym.

Chociaż nie jest to pojedynczy obiekt, ostatnie badania sugerują, że Peru A i B są prawdopodobnie utworzone przez optyczną gwiazdę podwójną, niekoniecznie układ podwójny, ponieważ istnieją znaczne różnice między ruchami tych dwóch w przestrzeni.

Piątek (25) – Wszystkiego najlepszego, wytrwałości!

17 lutego, na Słońcu 354 swojej misji, instrument Perseverance Vehicle Navcam uchwycił serię zdjęć, które tworzą powyższą mozaikę. W tym dniu łazik prawie zakończył roczne eksploracje Marsa – 18 lutego łazik wylądował na powierzchni planety w towarzystwie helikoptera kreatywności.

Wytrwałość waży ponad tonę, masę, która sprawia, że ​​jest to najcięższy statek, jaki kiedykolwiek wysłano na Marsa. Podczas swojej misji na planecie statek zbierał próbki skał, służył jako niezbędna baza dla helikoptera Ingenuity, a także przeprowadził eksperyment na Czerwonej Planecie, który pozwolił wyprodukować wystarczającą ilość tlenu, aby zapewnić astronaucie 10 minut oddychania.

Łazik niedawno pobił kolejny rekord: 14 lutego Perseverance pobił rekord najdłuższego dystansu, jaki łazik przebył na powierzchni Marsa w ciągu jednego dnia. W tym czasie Perseverance (lub po prostu „Percy”, jak go pieszczotliwie nazywa się) przeciął prawie 320 metrów – a wszystko to działo się niezależnie z pomocą oprogramowania AutoNav, które omija głazy i inne niebezpieczne przeszkody.

Źródło: APOD