Te pięć spektakularnych kraterów uderzeniowych rzuca światło na dziką historię Ziemi

Myślę, że wszystkie doły są świetne, od tego zacznę. Jestem bardzo stronniczy.

Kratery uderzeniowe występują na każdym ciele planetarnym w naszym układzie słonecznymniezależnie od rozmiaru. Badając kratery uderzeniowe i meteoryty, które je powodują, możemy poznać procesy i geologię, które składają się na cały nasz Układ Słoneczny.

Ta lista zawiera niektóre z moich ulubionych kraterów uderzeniowych na Ziemi.

1. Krater meteorytowy, AZ, Stany Zjednoczone

I to wszystko się zaczęło.

Krater Barringera (często nazywany kraterem meteorytowym), znajdujący się w pobliżu miasta Winslow na trasie 66 w Arizonie w Stanach Zjednoczonych, był pierwszym kraterem, który został spowodowany uderzeniem pozaziemskim.

Krater meteorytu ma około 1 km średnicy i ma około 50 000 lat, co czyni go stosunkowo „młodym”. O kraterze wiemy od końca XIX wieku, ale toczy się dyskusja, czy powstał on w wyniku uderzenia, czy też ma związek z pobliską prowincją wulkaniczną.

Dopiero w latach sześćdziesiątych Wysokociśnieniowe formy kwarcu Zidentyfikowano je w skałach wraz z fragmentami meteorytu znalezionymi w pobliżu, co udało się naukowcom Mówię z naciskiem, że było to uderzenie meteorytu.

Krater jest miejscem aktywnych badań. Jest dobrze zachowany, co czyni go doskonałym miejscem do poznania procesu zderzenia. Od wczesnych dni Apollo krater meteorytowy był również używany do szkolenia astronautów. Praktyka ta trwa jednak do dziś Poznaj astronautów Artemidy Jak poruszać się po terenie takim jak ten, który napotkaliby na Księżycu, plus trochę geologii.

Dziś możesz odwiedzić krater (sklep z pamiątkami jest doskonały!) i wybrać się na wycieczkę po jego krawędzi. To świetny dodatek do każdej wycieczki do Wielkiego Kanionu.

2. Chicxulub, Jukatan, Meksyk

Zabójca dinozaurów!

Prawdopodobnie najbardziej znanym uderzeniem meteorytu w Ziemię jest to, które pozostawiło strukturę uderzeniową Chicxulub w dużej mierze zakopaną na meksykańskim półwyspie Jukatan. Ten krater o średnicy 180 kilometrów jest drugim co do wielkości na Ziemi i został datowany 66 milionów lat temu Zbieg okoliczności z wyginięciem dinozaurów.

Geolodzy od lat szukają masowych wymierań odnotowanych w skałach na całym świecie. Nie została nawet odkryta irydpierwiastka bardziej obfitego w meteoryty niż na Ziemi, gdy kawałki trafiły na swoje miejsce.

Szacuje się, że obiekt, który uderzył w Ziemię, miał średnicę 10 kilometrów i poruszał się z prędkością 20 kilometrów na sekundę. To około 5 minut na podróż z Sydney do Los Angeles.

Nie tylko dinozaury wyginęły – szacuje się, że w wyniku tego wydarzenia wyginęło 75% gatunków roślin i zwierząt na Ziemi.

Efekt byłby natychmiast katastrofalny, a skutki uboczne byłyby widoczne przez dziesięciolecia. Były wielkie tsunami, a lasy płonęły na całym świecie. Światło słoneczne zostałoby przyćmione przez popiół i gazy, być może przez lata, co doprowadziłoby do globalnej zimy, podczas której zginęło wiele gatunków.

W końcu jednak stał się systemem pit Rozkwit głębokiej biosfery Planeta została ponownie zaludniona pod koniec tej długiej zimy.

3. Vredefort, Afryka Południowa

Największy.

Kratery uderzeniowe mogą być źródłem zasobów gospodarczych. Na przykład uderzenie może skoncentrować istniejące wcześniej minerały w miejscu formowania się krateru lub może odsłonić zakopane osady, które inaczej nie zostałyby znalezione blisko powierzchni.

To ostatnie jest typowe dla struktury Vredefort w RPA. Szacuje się, że wydobywa się tu ponad jedną trzecią światowego złota.

Struktura uderzeniowa Vredeforta jest największym potwierdzonym kraterem na Ziemi Ma około 2 miliardy lat. Uważa się, że pierwotny krater miał średnicę do 300 kilometrów, ale uległ znacznej erozji.

Uderzenie odsłoniło niektóre z najstarszych skał na planecie. Jest to jedno z niewielu miejsc, w których można zobaczyć pełny zapis geologiczny ogromnej trzeciej części historii Ziemi, ze skałami w wieku od 2,1 do 3,5 miliarda lat.

Kiedy większość ludzi myśli o kraterze, myśli o mniej więcej okrągłym zagłębieniu, takim jak krater meteorytowy. Ale kratery mogą mieć różne kształty i cechy – Vredefort ma złożony kształt i jest znany jako wielopierścieniowa rynna uderzeniowa. Baseny te powstają w wyniku bardzo dużych uderzeń i można je również zobaczyć na innych ciałach planetarnych; Marie Oriental na Księżycu jest jednym z przykładów.

4. Krater Tannoralla (Gosses Bluff), NT, Australia

Opowieści ze snu.

Australia jest domem dla najstarszej na świecie nieprzerwanie żywej kultury, z dowodami na to, że przynajmniej ludzie mieszkają na kontynencie 65 000 lat. Jest także domem dla 30 kraterów uderzeniowych, a te majestatyczne struktury geologiczne są często uważane za święte miejsca przez lokalne społeczności Aborygenów.

Krater uderzeniowy Gosse’s Bluff jest znany jako Tnorala przez mieszkańców zachodniego Arrernte. oni Opowieści Dreamtime od czasu stworzenia Mówi, że krater powstał, gdy grupa kobiet tańczyła po niebie jak Droga Mleczna. Podczas tego tańca matka kładzie dziecko bokiem do drewnianego nosidełka. Nośnik przewrócił się na krawędzi parkietu i runął na ziemię, gdy został zredukowany do okrągłej formacji skalnej Tanuralla.

Dziś Tanurala ma 4,5 kilometra średnicy i znajduje się 150 metrów nad otaczającą ją pustynią, ale kiedy powstała 142 miliony lat temu, miała prawdopodobnie średnicę bliższą 24 kilometrom i z czasem uległa erozji.

Wiele innych dołów w Australii ma linie piosenek Dreamtime i dołączone do nich historie, takie jak Pole kraterowe Henbury Które znajduje się 120 km na południowy wschód od Joses Bluff i jest jednym z niewielu wydarzeń obserwowanych przez ludzi. Ten meteoryt uderzył w obszar dzisiejszej środkowej Australii 4700 lat temu.

5. Nördlinger Ries, Niemcy

Diamenty i kamienie szlachetne.

Nördlinger Ries, znany również jako krater Ries, to jeden z tych, które miałem szczęście odwiedzić. Powstał około 14 milionów lat temu i ma ok Jego średnica wynosi 24 km. Miasto Nördlingen leży w kraterze, na południe od centrum. Jeśli wejdziesz na wieżę, zobaczysz krawędź krateru.

Był to drugi krater, w którym udowodniono, że powstał w wyniku uderzenia ta sama drużyna który badał krater meteorytu.

Ponownie kluczem było zidentyfikowanie bardzo wysokociśnieniowej formy kwarcu – koezytu. Minerał ten był wcześniej znajdowany naturalnie tylko w skałach, o których sądzono, że powstały głęboko pod ziemią lub w wybuchach prób jądrowych. W Nördlingen nie było żadnych dowodów na to, co oznacza, że ​​koezyt musiał powstać w wyniku zderzenia.

Wiele budynków w mieście, w tym kościół, zostało zbudowanych ze skał powstałych w wyniku uderzenia. Obejmuje to spękaną (dosłownie – rozbitą na kanciaste fragmenty) skałę zwaną suewitem. Ta konkretna nawierzchnia jest wyjątkowa, ponieważ skały przed uderzeniem w tej części Bawarii zawierały warstwę grafitu.

Podczas uderzenia grafit był poddawany działaniu bardzo wysokich ciśnień i temperatur. To przekształca grafit w miliony maleńkich diamentów, które rozsiane są po budynkach miasta.

Uderzenie uderzyło również w piaszczystą warstwę materiału blisko powierzchni, tworząc szklisty zielony tektyt. Tektyty to topniejące szokowo szkło utworzone z materiału wyrzuconego wysoko w atmosferę. Często można je znaleźć setki lub tysiące kilometrów od pierwotnego miejsca uderzenia.

W tym przypadku znaleziono ich w Czechach w pobliżu rzeki Moldau, stąd nazwano ich Mołdawitami. W przeciwieństwie do diamentu Ries, mołdawit występuje w wystarczająco dużych próbkach, aby można go było stosować w biżuterii jako kamień półszlachetny.

Więcej kraterów nie zostało jeszcze znalezionych

Powyższe pięć kraterów jest różnorodnych i wszystkie można uznać za wyjątkowe. Żadne z nich nie wyczerpuje wszystkich naukowych pytań, jakie możemy zadać.

Ekscytujące jest to, że na Ziemi wciąż można znaleźć więcej kraterów. W miarę jak zestawy danych obrazowania satelitarnego stają się łatwiej dostępne iw wyższych rozdzielczościach, jesteśmy w stanie zidentyfikować więcej potencjalnych struktur wymuszających w odległych regionach. Geolodzy terenowi mogą je badać, szukając struktur i chemicznych sygnałów uderzenia.

Każdy krater — bez względu na to, jak stary i jak bardzo jest zaciemniony — może nauczyć nas czegoś nowego o naszej planecie, naszym Układzie Słonecznym i procesach geologicznych, które go kształtują.

Helena Brandstarszy naukowiec zajmujący się liniami pomiarowymi – dyfrakcja proszkowa, Australijska Organizacja Nauki i Technologii Jądrowej

Ten artykuł został ponownie opublikowany z Rozmowa Na licencji Creative Commons. Przeczytać Oryginalny artykuł.