Fryzjer Chester Bernacievich służył Małej Polonii

Chester Bernacievich, powszechnie znany ze swojego przyjaznego uśmiechu i wesołej machania do przechodniów ze swojego salonu fryzjerskiego przy Roncesvalls Avenue, od ponad pół wieku jest częścią Małopolski w Toronto.

Właściciel zakładu fryzjerskiego Caina, który służył od trzech pokoleń tej samej rodziny i zapewniał bezpłatne usługi nowym imigrantom, „był filarem społeczności”, mówi jego syn, Michael Bernacievich. „Jego największym tytułem i tożsamością jest „Chester the Barber”. Jest fryzjerem od ponad 60 lat i bardzo dba o swoją lojalną bazę klientów i jest dumny ze swojej pracy.

Czesław Bernasiewicz urodził się w Polsce podczas II wojny światowej jako syn Jana Bernasiewicza i Franka, młodszego brata Staszka, Józka i byłej Marii Daniel, Marysi, mówi jego syn Richard Bernasiewicz. Josek został schwytany przez nazistów i wysłany do obozu pracy, a po wojnie rodzina przeniosła się ze wschodniej Polski do małej wioski Wojciech na zachodzie kraju.

Chętna do sfinansowania swojego młodszego brata, aby dołączył do niej w Kanadzie, Maricia zachęciła ją do podjęcia kariery, aby zwiększyć swoje szanse na uznanie. Po praktykowaniu jako fryzjer i fryzjer w Lechnicy w Polsce, 21-letni Chester przeniósł się do Prescott w Ontario w 1963 roku z Maricią i jej mężem.

Richard mówi, że „Chester szybko zdał sobie sprawę, że chce być w dużym mieście, aby rozpocząć swoją przyszłość”, więc przeniósł się do Montrealu z Josekiem i jego żoną, gdzie przez tydzień pracował w zakładzie fryzjerskim, aw weekendy w zakładzie fryzjerskim. .

Chester, który uczył się angielskiego, potrzebował języka francuskiego, aby zostać licencjonowanym fryzjerem w Quebecu, więc przeniósł się do Toronto. Tam uzyskał w Ontario licencję Master Hairdresser / Barber i poznał Elizabeth Mika, fryzjerkę Polish Social Dance. Taka jest zasada: Ella jest siostrą klienta przez przypadek, pomyślała, żeby ich przedstawić. Ten klient, ks. Rufin Mika przyjął święcenia kapłańskie w 1965 roku, a pierwsze małżeństwo, któremu przewodniczył, odbyło się w kościele św. Kazimierza w Ella and Chester, Roncesvals Avenue. Najpierw rodzina – powiedział Richard.

Zanim Chester rozpoczął własną działalność gospodarczą w 1969 roku, pracował jako fryzjer na DuPont Street, po czym kupił sklep Cain Barber już założony przy Roncesvalls Avenue – który przekształcił się w przemysłową halę produkcyjną w Queen West. Para wraz z maluchem Richardem osiedliła się w sąsiednim domu. Dziesięć lat później powiększająca się rodzina przeniosła się do domu w centrum Etobicoke, prowadząc działalność w polskiej dzielnicy od ponad 50 lat.

Richard mówi, że wielu stałych klientów było używanych jako wzmacniacze fotela fryzjerskiego, jak młodzi chłopcy siedzący na drewnianej desce Chester. Jego twórczość cieszyła się popularnością wśród osób starszych i młodych. Mając na uwadze najnowsze trendy, Chester ogolił błyskawice i inne wzory na krawędziach dziecięcych włosów w latach 90-tych. „Inni chłopcy w szkole przyglądali się projektom i pytali, skąd ma fajny styl” — mówi Richard. „Ogólna odpowiedź brzmi:„ Spójrz na Chestera w Facetach, on to zrobi”.

Chester uważał pracę fryzjera za swoje powołanie. „Bycie z klientami bardzo go uszczęśliwiało, ponieważ zbliżyło go do jego społeczności” — mówi Richard. Z tego powodu Chester spędził dużo czasu, ale jakoś znalazł czas na bogate życie poza pracą.

Chester, który nigdy nie stracił kontaktu z ojczyzną, był zdeterminowany, aby jego synowie Richard (ur. 1966), Michael (1971) i Matthew (1982) uczyli się języka polskiego i uczestniczyli w zajęciach kulturalnych w Szkole Chóru św. piosenka. Ich ojciec służył jako Cathedral Usher. Rodzina była pierwsza, aw soboty – zwykle dzień fryzjerski – oddany tata wyganiał się ze swojego sklepu, by chodzić na koncerty, zabawy i ćwiczenia swoich dzieci.

Wiele lat później zrobi to samo dla swoich wnuków Diany, Emily, Lucasa, Catherine, Allison oraz macoch Christiny i Luki. Richard mówi: „Digiatsia (dziadek) początkowo zachowywał się tak, jakby wąchał twarz swojej wnuczki lub usypiał ją”.

Dzieciństwo Chestera wywarło trwały wpływ na farmę, aw latach 70. kupił małą farmę pod Grimsby, gdzie uprawiał owoce i warzywa. Wędrował przez Mimico Creek w pobliżu swojego domu, a mając 60 i 70 lat, spędzał czas w swoim domku nad trzymilowym jeziorem w Moskwie.

Przed wybuchem epidemii ludzie zbliżali się do Kaina, aby porozmawiać, a Chester chybił podczas zamków, ale robił, co mógł. „Nie mógł przejść na emeryturę” — mówi Richard. „Poczuł tak głęboką sympatię do klientów:„ Jak mogę ich zostawić?”

„Nigdy nie chciał odłożyć nożyczek”.