Czy Vancouver Canucks mają stowarzyszenie obrony przed zamknięciem?

Jednym z największych problemów Vancouver Canucks w zeszłym sezonie było to, że nie mieli prawdziwej pary defensywnej.

W poprzednim sezonie Oliver Ekman-Larson i Tyler Myers zdołali pozostać silni jako wykluczeni, podtrzymywani przez wyjątkową bramkę za nimi. Tak nie było w zeszłym sezonie, ponieważ obaj doświadczeni weterani grali 5 na 5.

Myers był na lodzie z trzecią największą liczbą bramek przeciwko 5 na 5 wśród obrońców NHL, podczas gdy Ekman-Larsson był tuż obok Myersa, gdyby grał przez cały sezon – był na lodzie z trzecią najwyższą liczbą bramek średnia przeciwko obrońcom NHL, którzy rozegrali co najmniej 40 meczów.

Problem z Canucks polega na tym, że nie mają nikogo innego do wykorzystania w tej roli, co w dużej mierze jest powodem, dla którego Canucks przebudowali swoją obronę w ciągu ostatnich kilku miesięcy.

Umieść WoodMoney tam, gdzie jest ich WoodMouth

Canucks desperacko potrzebują pary defensywnej, którą mogliby stawić czoła najlepszym napastnikom w NHL – facetom takim jak Connor McDavid, Nathan MacKinnon i Jason Robertson. Czy Canuckowie mają obrońców, którzy poradzą sobie z tym zadaniem?

Jednym ze sposobów spojrzenia na to jest użycie statystyki opracowanej przez PuckIQ Nazywają to WoodMoney – nazwany na cześć dwóch analityków, którzy wymyślili tę statystykę. WoodMoney jest miarą jakości zawodów, która dzieli graczy na trzy poziomy: elitę, średni poziom i odważnych napastników, którzy tworzą czwartą linię w całej lidze.

Tego rodzaju gromadzenie danych jest czasami mile widziane – w końcu odrzucasz informacje, które mogą się przydać – ale jeśli próbujemy dowiedzieć się, czy istnieje różnica między tym, jak gracz radzi sobie z pierwszą a czwartą linią napastnicy, to zło konieczne. . Przydatne może być sprawdzenie, czy gracz, który odnosi sukcesy w niższej roli, może być w stanie poradzić sobie z większą rolą w starciu z trudniejszą konkurencją lub czy jedynym powodem, dla którego odnosi sukcesy, jest to, że jest chroniony.

Większość obrony Canucks walczyła z elitarną konkurencją

Przyjrzyjmy się, jak obrońcy Canucks radzili sobie w zeszłym sezonie przeciwko elitarnej konkurencji, korzystając z wskaźnika WoodMoney.

Kolumny są pokolorowane zgodnie z tym, jak porównują się do średniej ligi. Złoty oznacza lepszy niż średnia ligowa, a czerwony oznacza coś przeciwnego. Chcesz być złoty. A oto krótki słowniczek:

• TOI vs Elite = ilość czasu na lodzie w grze 5 na 5, którą gracz spędza przeciwko elitarnej konkurencji
• TOI% vs Elite = procent całkowitego czasu gracza na lodzie, który gracz spędza przeciwko elitarnej konkurencji
• CA / 60 = kurs (próby strzałów) na każde 60 minut czasu na lodzie
• CF% = kurs w procentach, inaczej. Procent strzałów za i przeciw
• DFA/60 = Miara jakości strzału, Fenwick niebezpieczny (niezablokowane próby strzałów) na każde 60 minut czasu na lodzie
• DFF% = Dangerous Fenwick Ratio, inaczej. Stosunek jakości strzału za i przeciw

Siedmiu obrońców Canucks spędziło co najmniej 100 minut, walcząc 5 na 5 z elitarną konkurencją, którą WoodMoney określił. Tylko dwóch z nich nadal jest z Canucks – Quinn Hughes i Tyler Myers – choć los Ethana Beara wciąż jest w powietrzu.

Problem powinien być natychmiast widoczny. Dwóch obrońców, którzy spędzili najwięcej czasu na lodzie przeciwko elitarnej konkurencji, Ekman Larsson i Myers, miało absolutnie fatalne wyniki przeciwko elitarnej konkurencji. Canucks byli wyraźnie pęknięci i przegrani, gdy Ekman-Larsson i / lub Myers byli na lodzie przeciwko najlepszym napastnikom NHL, znacznie więcej niż średnia ligowa.

Czy Canuckowie powinni przywrócić niedźwiedzia?

Tylko jeden obrońca osiągnął ponadprzeciętne wyniki przeciwko elitarnej konkurencji: Ethan Bear. Chociaż Bear ma wady w swojej grze, nie zawahał się w obliczu trudnej konkurencji, prawdopodobnie dzięki swojej doskonałej mobilności i grze przypominającej.

Można argumentować, że Bear powinien był być częściej wykorzystywany w roli zamykającej, co wcześniej zrobił z Edmonton Oilers. Przynajmniej nie mógł spisać się gorzej niż prawa strona Myersa, która uzyskała najgorsze wyniki w starciu z elitarną konkurencją.

Być może Canucks powinni rozważyć przywrócenie Beara, który przeszedł do wolnej agencji po tym, jak został zdyskwalifikowany przez Canucks. Niedźwiedź to powiedział Wciąż mam nadzieję, że wrócę do Canucks.

„Chciałbym wrócić do Canucks. Ale tak toczy się biznes” – powiedział Bear Patrickowi Johnstonowi z Postmedia. Rozmawiałem z Patrykiem [Allvin] A on sam mi powiedział: „Musimy zrobić trochę miejsca na maskę”.

Przynajmniej Quinn Hughes uzyskał wyniki nieco poniżej średniej ligowej przeciwko elitarnej konkurencji, choć można mieć nadzieję, że najlepszy obrońca może pokonać elitarną konkurencję, a nie tylko brodzić w wodzie. Być może lepszy partner obronny mógłby pomóc w tym zakresie.

Nowi obrońcy Canucków poradzą sobie z elitarną konkurencją

Mówiąc o, co z nowicjuszami z Canucks na niebieskiej linii? Jak radzili sobie z elitarnymi rozgrywkami w zeszłym sezonie?

Mając na uwadze, że wyniki te będą w pewnym stopniu zależeć od drużyny – obrońcy, którzy regularnie grają z silnymi kolegami z drużyny, wypadną lepiej – to kilka pozytywnych liczb.

Ian Cole i Filip Hronek obaj dużo grali przeciwko elitarnym rywalom w zeszłym sezonie i mieli solidne wyniki w obronie, szczególnie jeśli chodzi o jakość strzału niebezpiecznego Fenwicka. Łatwo sobie wyobrazić Cole’a i Hronika razem jako drugą parę w początkowej roli i wykonującą swoją kolejkę przeciwko silnej konkurencji w następnym sezonie.

Odkrycia Carsona Susie są interesujące. Nie był używany nigdzie w pobliżu elitarnej konkurencji, ale w starciu z najlepszymi napastnikami zapewnił solidne wyniki, z 51,6% Corsi. Innymi słowy, Seattle Kraken pokonało swoich przeciwników, gdy Susi była na lodzie przeciwko elitarnej konkurencji przy stanie 5-5.

Poważne wyniki Soucy w Fenwick nie są tak dobre, co sugeruje, że mogą wystąpić pewne problemy z jakością strzałów, ale wciąż nie zbliża się do średniej ligowej.

Przynajmniej sugeruje to, że Susi powinien być w stanie poradzić sobie z rolą większą niż trzecie minuty, które grał do tej pory w swojej karierze. To, czy oznacza to, że Soucy należy do drugiego zamykającego parowania z Hronkiem, czy też jeździ na szczycie parowania z Hughesem, dopiero się okaże.

Jest jeszcze jedna opcja: Cole i Soucy mogliby potencjalnie grać razem jako para blokująca, pozostawiając Hughesa i Hronka jako bardziej niebezpieczną parę ofensywną. Cole i Susi grali w Minnesocie Wild, więc jest tam trochę znajomości.

Jest bardzo możliwe, że Canucks podzielą swoje dwa najlepsze przejazdy w Hughes i Hronek na pierwszą i drugą parę, ale jest to opcja.

Wreszcie jest Matt Irwin, który najgorzej wypadł w starciu z elitarną konkurencją z czterech nowych dodatków do składu. Co ciekawe, „najgorsze wyniki” Irwina z grubsza dorównywały występowi Hughesa przeciwko elitarnej konkurencji w zeszłym sezonie. Biorąc pod uwagę, że Irwin prawdopodobnie będzie siódmym obrońcą w drużynie i prawdopodobnie zagra tylko chronione minuty w trzecim dublecie, jego wyniki są dobre.

Powody do niepokoju i powody do optymizmu

Powiedzmy sobie jasno: Canucks nie pozyskali żadnego elitarnego obrońcy z wolnej ręki. Nikt nie zbliży się do kogoś takiego jak były Canucks Chris Taniff, który miał 59,9% DFF przeciwko elitarnej rywalizacji z Calgary Flames w zeszłym sezonie.

Innym problemem jest to, czy obrońcy, których podpisują, są po prostu wytworem ich środowiska. Cole i Susi osiągają solidne wyniki w bardzo dobrych zespołach – czy uda im się osiągnąć podobne wyniki dla Canucks, czy też potkną się w innym środowisku?

I to najmniejsze zmartwienie Hronka, który radzi sobie całkiem nieźle jak na zupełnie przeciętną drużynę Detroit Red Wings. Należy zauważyć, że dwaj najbardziej defensywni partnerzy Hronika, Ben Chiarot i Oli Maatta, w zeszłym sezonie mieli poważne problemy z elitarnymi rywalami. Współczynnik DFF wynoszący 41,3 dla Chiarota i 38,0 DFF dla Maatty był mniej więcej równoważny współczynnikowi Ekmana-Larssona i Myersa. Dobre wyniki Hronka w starciu z elitarnymi rywalami nastąpiły pomimo, a nie dzięki jego defensywnym partnerom i prawdopodobnie poradziłby sobie lepiej z silniejszym partnerem.

Ostatecznie dodatki Canucks w obronie i, co ważniejsze, odejmowanie powinny dać Canucks większe szanse przeciwko wielkim napastnikom w następnym sezonie. Teoretycznie, między Soucy, Cole’em, Hronkiem i być może ponownie podpisanym Bearem, Canucks powinni być w stanie stworzyć zdolną parę.

Przynajmniej powinni być lepsi w tej roli niż Ekman Larsson i Myers.