Elise Haynes Indyjscy naukowcy odkryli, że połowa niebieskich zabłąkanych w ich próbce powstała w wyniku transmisji masy z pobliskiej gwiazdy podwójnej, trzecia prawdopodobnie powstała w wyniku zderzenia dwóch gwiazd, a reszta powstała w wyniku interakcji więcej niż dwóch gwiazd.
Niebiescy puryści, klasa gwiazd w gromadach odsłoniętych lub kulistych, które wyróżniają się tym, że są większe i bardziej niebieskie niż pozostałe gwiazdy, zaintrygowali naukowców, którzy od dawna poszukiwali ich pochodzenia.
Grupa gwiazd urodzonych w tym samym czasie z tego samego obłoku tworzy gromadę gwiazd. Z biegiem czasu każda gwiazda rozwija się inaczej w zależności od swojej masy. Największe i najjaśniejsze gwiazdy ewoluują i oddalają się od ciągu głównego, tworząc zakręt na swojej drodze, zwany przegięciem, zgodnie z czwartkowym oświadczeniem Ministerstwa Nauki i Technologii.
Nie oczekuje się gwiazd powyżej tego połączenia lub jaśniejszych i gorętszych gwiazd w gromadzie, ponieważ opuszczają ciąg główny, by stać się czerwonymi olbrzymami. Jednak w 1953 Alan Sandage odkrył, że niektóre gwiazdy wydają się być znacznie gorętsze niż antyteza macierzystej gromady. Początkowo te wciąż niebieskie gwiazdy rozrzucone na zakręcie nie były częścią tych gromad. Jednak późniejsze badania potwierdziły, że gwiazdy te rzeczywiście były członkami gromady i nazwano je „niebieskimi maruderami”.
Naukowcy stwierdzili, że przeprowadzając pierwszą w historii kompleksową analizę obiektów zbłąkanych na niebiesko, jedynym możliwym sposobem, w jaki gwiazdy te mogą pozostać w tych gromadach, jest uzyskanie dodatkowej masy po drodze podczas ciągu głównego.
Potwierdzenie mechanizmów przyrostu masy wymaga zbadania dużej próbki niebieskich zabłąkanych gwiazd i oszacowania ich przyrostu masy.
Vikrant Jadhav i jego promotor Annapurni Subramaniam z Indyjskiego Instytutu Astrofizyki (IIA) użyli teleskopu Gaia wystrzelonego przez Europejską Agencję Kosmiczną w 2013 roku z jego doskonałą dokładnością pozycjonowania, aby wybrać niebieskie gwiazdy w gromadach i zrozumieć, ile takich gwiazd jest tam. Gdzie one są i jak powstają, czytamy w oświadczeniu.
Odkryli, że ze skanowanych gromad 228 miało łącznie 868 niebieskich zabłąkanych gromad. Ta wszechstronna, pierwsza w swoim rodzaju analiza niebieskich stalkerów została opublikowana w Journal of Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. Wykazał, że gwiazdy te znajdują się głównie w starszych i dużych gromadach gwiazd. Ze względu na dużą masę jest oddzielony w kierunku środka grup.
Naukowcy porównali masę niebieskich motyli z masą samotnych gwiazd (największych „normalnych” gwiazd pod względem masy) i przewidzieli mechanizmy powstawania.
Jadhav, doktorant, który kierował pracami, powiedział: „Ogólnie rzecz biorąc, odkryliśmy, że ponad 54 procent niebieskich rodników powstaje w wyniku transferu masy z pobliskiej gwiazdy podwójnej, a 30 procent niebieskich rodników może powstać w wyniku zderzenie dwóch gwiazd. Co ciekawe, od 10 do 16 procent niebieskich zabłąkanych gwiazd powstaje w wyniku interakcji więcej niż dwóch gwiazd”.
Badanie pomoże lepiej zrozumieć te systemy gwiezdne, aby ujawnić ekscytujące wyniki badań dużych grup gwiazd, w tym galaktyk. W oparciu o te wyniki naukowcy przeprowadzają szczegółowe analizy poszczególnych organizmów niebieskich z katalogu, aby uzyskać ich właściwości gwiezdne.
Co więcej, interesujące gromady i niebieskie ekstrema zidentyfikowane w tym badaniu będą śledzone przez obrazowanie w ultrafiolecie za pomocą Ultraviolet Imaging Telescope na AstroSat, pierwszego dedykowanego obserwatorium kosmicznego w Indiach, a także 3,6-metrowego teleskopu optycznego Devastal w Nainital.
– Jans
niv / pgh
