Całkowite zaćmienie słońca w Ameryce Północnej może rzucić światło na trwającą tajemnicę Słońca

A Całkowite zaćmienie słońca Dzieje się dalej 8 kwietnia w Ameryce Północnej. Zdarzenia te mają miejsce, gdy księżyc przechodzi między słońcem a ziemią, całkowicie zasłaniając twarz słońca. To pogrąża obserwatorów w ciemności podobnej do świtu lub zmierzchu.

Podczas następnego zaćmienia ścieżka całości, podczas której obserwatorzy doświadczają najciemniejszej części cienia księżyca (umbra), przecina Meksyk, zakręca na północny wschód przez Teksas i Środkowy Zachód i na krótko wkracza do Kanady, po czym kończy się w Maine.

Całkowite zaćmienie słońca występuje około Co 18 miesięcy gdzieś na Ziemi. Ostatnie całkowite zaćmienie słońca w Stanach Zjednoczonych miało miejsce 21 sierpnia 2017 r.

Międzynarodowy zespół naukowców pod przewodnictwem Uniwersytetu Aberystwyth przeprowadzi eksperymenty z m.in Blisko Dallas, w lokalizacji przy Al-Kulli Road. Zespół składa się z dr hab. Studenci i badacze z Uniwersytetu Aberystwyth, Centrum Lotów Kosmicznych im. Goddarda w Maryland oraz Kalifornijskiego Instytutu Technologii (Caltech) w Pasadenie.

Podczas zaćmienia można przeprowadzić cenne badania naukowe, które są porównywalne lub lepsze od tego, co możemy osiągnąć dzięki misjom kosmicznym. Nasze eksperymenty mogą również rzucić światło na długoletnią tajemnicę dotyczącą zewnętrznej części atmosfery Słońca: korony.

Księżyc blokuje intensywne światło słoneczne podczas całkowitego zaćmienia słońca. Oznacza to, że możemy obserwować Korona, słabe słońce Z niewiarygodną przejrzystością, od odległości bardzo bliskich Słońca, po kilka promieni słonecznych. Jeden promień to odległość równa połowie promienia Słońca, czyli około 696 000 kilometrów (432 000 mil).

Pomiar korony bez zaćmienia jest bardzo trudny. Wymaga specjalnego teleskopu Nazywa się to koronografem Który ma za zadanie blokować bezpośrednie światło słoneczne. Pozwala to na rozróżnienie słabego światła emanującego z korony. Przejrzystość pomiarów zaćmień przewyższa nawet koronę w przestrzeni.

Koronę możemy także obserwować przy stosunkowo niewielkim budżecie, w porównaniu np. z misjami statków kosmicznych. Ciągła tajemnica korony ma charakter obserwacyjny Jest dużo cieplej Z fotosfery (widocznej powierzchni Słońca). Kiedy oddalamy się od gorącego obiektu, temperatura otoczenia powinna spadać, a nie rosnąć. To, w jaki sposób korona nagrzewa się do tak wysokich temperatur, to jedno z pytań, które zbadamy.

Mamy dwa główne instrumenty naukowe. Pierwszym z nich jest Cip (polarymetr obrazowania koronalnego). Cip to także walijskie słowo oznaczające „szybkie spojrzenie” lub „szybkie spojrzenie”. Instrument wykonuje zdjęcia korony słonecznej za pomocą polaryzatora.

Światło, które chcemy zmierzyć z korony, jest silnie spolaryzowane, co oznacza, że ​​składa się z fal wibrujących w jednej płaszczyźnie geometrycznej. Polaryzator to filtr, który przepuszcza światło o określonej polaryzacji, blokując jednocześnie światło o innej polaryzacji.

Obrazy CIP pozwolą nam zmierzyć podstawowe właściwości korony, takie jak jej gęstość. Podkreślone zostaną także zjawiska takie jak wiatr słoneczny. Jest to strumień cząstek subatomowych w postaci plazmy – niezwykle gorącej materii – nieustannie wypływający na zewnątrz ze Słońca. Cip może pomóc nam zidentyfikować źródła niektórych strumieni wiatru słonecznego w atmosferze słonecznej.

Bezpośrednie pomiary pola magnetycznego w atmosferze Słońca są trudne. Jednak dane dotyczące zaćmień powinny pozwolić nam zbadać jego delikatną strukturę i śledzić kierunek pola. Będziemy mogli zobaczyć, jak daleko od Słońca rozciągają się „zamknięte” struktury magnetyczne zwane dużymi pętlami magnetycznymi. To z kolei dostarczy nam informacji o wielkoskalowych warunkach magnetycznych w koronie.

Drugim instrumentem jest Chils (koronalny spektrometr liniowy wysokiej rozdzielczości). Zbiera widma o wysokiej rozdzielczości, rozdzielając światło na kolory składowe. Tutaj szukamy specyficznej sygnatury widmowej żelaza wydobywającego się z korony.

Składa się z trzech linii widmowych, w których światło jest emitowane lub pochłaniane w wąskim paśmie częstotliwości. Każda z nich jest generowana w innym zakresie temperatur (miliony stopni), więc ich względna jasność mówi nam, jaka jest temperatura korony w różnych obszarach.

Mapowanie temperatury korony dostarcza zaawansowanym modelom komputerowym informacji o jej zachowaniu. Modele te muszą obejmować mechanizmy podgrzewania plazmy koronalnej do tak wysokich temperatur. Mechanizmy te mogą obejmować na przykład przekształcanie fal magnetycznych w energię plazmy cieplnej. Jeśli pokażemy, że w niektórych regionach jest cieplej niż w innych, można to odtworzyć w modelach.

Zaćmienie w tym roku występuje również w okresie wzmożonej aktywności Słońca, dzięki czemu możemy zaobserwować a Koronalny wyrzut masy (CME). Są to ogromne chmury namagnesowanej plazmy wyrzucane z atmosfery słonecznej w przestrzeń kosmiczną. Może mieć wpływ na infrastrukturę w pobliżu Ziemi, powodując problemy dla kluczowych satelitów.

Wiele aspektów wyrzutów koronalnych, w tym ich wczesny rozwój w pobliżu Słońca, nie jest dobrze poznanych. Informacje spektroskopowe na temat wyrzutu koronalnego pozwolą nam uzyskać informacje na temat jego termodynamiki, prędkości i ekspansji w pobliżu Słońca.

Nasze instrumenty do pomiaru zaćmienia zostały niedawno zaproponowane do misji kosmicznej zwanej… Misja zakrycia Słońca na Księżycu (MESOM). Plan jest taki, aby okrążać Księżyc w celu częstszych i dłuższych obserwacji zaćmień. Misję zaplanowano jako wielonarodową misję Brytyjskiej Agencji Kosmicznej, ale kierowaną przez University College London, University of Surrey i Aberystwyth University.

Będziemy także dysponować zaawansowaną komercyjną kamerą 360 stopni do rejestrowania wideo zaćmienia 8 kwietnia i miejsca obserwacji. Film jest cenny podczas wydarzeń mających na celu podniesienie świadomości społecznej, podczas których podkreślamy naszą pracę i pomaga wzbudzić zainteresowanie opinii publicznej naszą lokalną gwiazdą, Słońcem.