Alex DeBrinkat do Detroit? Dlaczego drużyny NHL nie powinny martwić się wymianami w dywizji

Istnieje stare przysłowie hokejowe, które przypomina, że ​​żaden gracz nie jest naprawdę nietykalny w handlu.

„W końcu”, mówi przysłowie, „nawet Wayne Gretzky został sprzedany”.

Ale na końcu tego oświadczenia powinna znaleźć się ważna poprawka, skierowana do dyrektorów generalnych NHL.

Powinno brzmieć: „W końcu nawet Wayne Gretzky został sprzedany – w swoim własnym oddziale”.

Latem 1988 roku Edmonton Oilers zdecydowali, że najlepszy powrót Gretzky’ego był oferowany w Smythe Division Los Angeles Kings. Zamiast odesłać Gretzky’ego z dywizji lub konferencji, uciekli z Los Angeles, w tym nastolatka z 50 golami Jimmy’ego Carsona, trzech typów z pierwszej rundy draftu, byłego siódmego gracza Martina Gelinasa i 15 milionów dolarów w gotówce.

Anegdota Gretzky’ego jest przypomnieniem, że generalni menedżerowie powinni rozważyć dokonanie najlepszej opcji na stole w handlu – nawet jeśli oznacza to wysłanie wielkiego talentu do innego klubu w twojej dywizji.

W najnowszej historii Boston Bruins nie wahali się wymienić 21-letniego Phila Kessela — po tym, jak zdobył 36 bramek — w ramach ligi do Toronto Maple Leafs jesienią 2009 roku. typy i wybór w drugiej rundzie w zamian za Kessela, który natychmiast podpisał pięcioletni kontrakt o wartości 27 milionów dolarów z Toronto.

To prowadzi nas do senatora z Ottawy, Alexa DeBrinkata.

Wygląda na to, że ich krótki związek dobiega końca, a najbardziej prawdopodobnym rezultatem jest handel w nadchodzących dniach.

Biorąc pod uwagę sytuację kontraktową DeBrincata – wszedł w ostatni rok bycia zastrzeżonym wolnym agentem i ma zarobić 9 milionów dolarów w następnym sezonie – nie ma zbyt wielu drużyn, które mogłyby go zmieścić w swoim limicie wynagrodzeń na sezon 2023-24. według przyjazny kapeluszTylko Winnipeg (9,2 mln USD dostępnej przestrzeni), Detroit (9,9 mln USD), Seattle (14,5 mln USD), Arizona (16,2 mln USD), Chicago (18,9 mln USD) i Anaheim (28 mln USD) mogły dodać DeBrincat. . Kasa płacowa.

Jest to co najmniej bardzo ograniczone pole, ale jedyną drużyną, która skacze, jest Detroit.

Red Wings desperacko mogliby wykorzystać zastrzyk talentów w swojej grupie napastników. Detroit wyraźnie określiło Phillipa Zadinę jako nieudany eksperyment. Najlepszym zawodnikiem minionego sezonu był 34-letni David Peron, który strzelił 24 gole. Sezon spadkowy DeBrincata w sezonie 2022-23, w którym strzelił zaledwie 27 bramek, nadal czynił go najlepiej strzelającym skrzydłowym Red Wings.

Biorąc pod uwagę fakt, że DeBrincat dorastał w Michigan, można bezpiecznie założyć, że Red Wings znajdą się na jego krótkiej liście ulubionych miejsc. Detroit ma również projekt kapitałowy i gromadzi potencjał oraz przestrzeń, aby ten handel stał się rzeczywistością. W pewnym sensie wydaje się, że jest to najbardziej naturalne miejsce lądowania DeBrincata.

Ale czy Ottawa powinna obawiać się wysłania dwukrotnego strzelca 40 bramek do rywala z dywizji?

Kiedy Boston i Toronto zawarły umowę z Kessel w 2009 roku, Bruins schodzili z kampanii na pierwszym miejscu z przewagą 116 punktów. I odwrotnie, Maple Leafs zajęli ostatnie miejsce w dywizji z zaledwie 81 punktami. Więc Boston mógł nie czuć, że wysłanie Kessela do Toronto radykalnie zmieni równowagę sił w ich rywalizacji. (Oczywiście, Bruins zostali koronowani na mistrzów Pucharu Stanleya jakieś 20 miesięcy po tej transakcji, podczas gdy Leafs nadal spadali w dół tabeli.)

Dynamika Ottawa-Detroit jest teraz nieco inna. Podczas gdy Senators i Red Wings pogrążyli się w dwóch najdłuższych suszach w lidze, obie drużyny czują, że są na krawędzi sukcesu.

Ottawa może obawiać się, że wysyłając DeBrincata do Detroit, przepchnie Red Wings przez próg sukcesu i dostanie się do zespołu play-off Konferencji Wschodniej. Jeśli w przyszłym sezonie będzie tylko jedno nowe miejsce w fazie play-off, Senatorowie prawdopodobnie kopną się w łeb, jeśli poprawią skład Detroit w sposób, który zepchnie Red Wings na miejsce po sezonie kosztem Ottawy.

Jak często dochodzi do transakcji między podzielonymi konkurentami?

Używając Cap Friendly jako odniesienia, oto spojrzenie na rozkład umów w ciągu ostatnich kilku sezonów. Na potrzeby tego ćwiczenia sezon 2020-21 skrócony przez COVID-19 został usunięty z równania, ponieważ w tym roku nastąpiła tymczasowa zmiana podziału dywizji. Aby transakcja kwalifikowała się do tej listy, musi obejmować co najmniej jednego gracza z listy NHL jako część transakcji. Dlatego poniższa lista nie obejmuje kompromisów AHL ani sytuacji, w których drużyny wymieniają między sobą typy draftu.

Na podstawie tych danych około 17 procent transakcji – mniej więcej jedna piąta – jest dokonywanych w ramach dywizji. Wiele z tych umów to łatwe umowy – pomyśl o przeprowadzce Mike’a Rileya z Montrealu do Ottawy. Potem senatorowie odwrócili się i przerzucili Rileya na Boston. Albo umowa taka jak Filadelfia zdejmująca Tony’ego DiAngelo z Karoliny. Niektóre z tych umów mają miejsce w okolicach terminu handlu i są umowami czysto dzierżawnymi, na przykład Detroit wysyła Tylera Bertuzziego do Bostonu.

Ale niektóre z tych umów mają pewne konsekwencje w ramach departamentu.

W 2018 roku Chicago udało się wyrwać trofeum pierwszej rundy z Nashville vs. Ryan Hartman. Ale Chicago znajdowało się w piwnicy Dywizji Centralnej w terminie handlu, podczas gdy Nashville było na najlepszej drodze do zdobycia Pucharu Prezydenta.

Należy zauważyć, że ostatnich dwóch strażników, którzy zdobyli Puchar Stanleya, zostało pozyskanych w drodze umów w dywizji. Latem 2021 roku Arizona otrzymała wybór w pierwszej rundzie z Kolorado dla Darcy’ego Quimper’a, który wspierałby Avalanche w Pucharze Stanleya w swoim jedynym sezonie w klubie. W międzyczasie Vegas przepchnęło czwartą rundę San Jose, by wylądować na Adin Hill zeszłego lata.

Ale w tych umowach istniała również wyraźna nierównowaga sił, ponieważ Wilki i Rekiny były w trakcie operacji odbudowy, kiedy wymieniali bramkarzy w dywizji na pretendentów do Pucharu Stanleya.

Bardzo trudno jest znaleźć okoliczności, w których dwaj rywale z dywizji dokonali wymiany, będąc na podobnej pozycji w tabeli – jak Detroit i Ottawa, które się teraz znajdują.

Buffalo Sabres czuli się wystarczająco komfortowo, by wysłać Sama Reinharta do Florida Panthers latem 2021 roku. Wysłanie 25-letniego byłego nr 2 w dywizji było ryzykownym posunięciem, ale wygląda na to, że zadziałało. Win-win dla obu klubów. Reinhart wylądował z Panterami i pomógł im zdobyć tytuł Pucharu Prezydenta i finał Pucharu Stanleya w każdym z pierwszych dwóch sezonów. W międzyczasie Sabres mogli wylądować swoim przyszłym strażnikiem w Devon Levy w ramach tej wymiany, a także kandydata pierwszej rundy Jerry’ego Kaulicha.

W minionym okresie poza sezonem Pittsburgh i New Jersey dokonały wymiany, która mogła pomóc ukształtować losy każdej z drużyn w sezonie 2022-23. W połowie lipca 2022 roku Penguins wysłali obrońcę Johna Marino do Devils w zamian za Ty Smitha i wybór w trzeciej rundzie. Marino spędzał średnio ponad 20 minut każdego wieczoru dla Diabłów i bezproblemowo toruje sobie drogę do pierwszej czwórki. Diabły otrzymały również pomoc wewnętrzną z Waszyngtonu zeszłego lata, pozyskując nr 1 Netmindera Vitka Vanecka w letnim handlu. New Jersey awansowało do play-offów, podczas gdy passy po sezonie w Waszyngtonie i Pittsburghu utknęły w martwym punkcie.

Columbus i Filadelfia również zrealizowały kilka takich transakcji w ostatnich latach, siedząc dość blisko siebie w rankingach dywizji. Po tym, jak każdy z nich przegapił play-offy w skróconym sezonie COVID-19 w sezonie 2020-21, zawarli dość zuchwałą umowę między Camem Atkinsonem i Jacobem Voracikiem. A tego lata znów się wymienili, a Flyers wysłali Iwana Proworowa do Columbus – chociaż musieli wystawić Los Angeles, aby pomóc utrzymać pensję w umowie.

Być może najlepszym przykładem dwóch rywali z niższej ligi, zajmujących podobne miejsce w tabeli, którzy dokonali solidnej wymiany, miało miejsce latem 2017 roku między Montreal Canadiens a Tampa Bay Lightning. Tampa wysłała 22-letniego Jonathana Drouina – byłego trzeciego zawodnika z ogromnym skokiem – do Montrealu w zamian za obrońcę Michaiła Sergaczowa. Canadiens i Lightning zajęli dziewięć punktów przewagi w tabeli w sezonie 2016-17, a Montreal zdobył tytuł Atlantic Division w sezonie zasadniczym. Był to więc z pewnością rzadki przypadek dwóch rywali – każdy z aspiracjami do playoffów – angażujących się w śmiałą wymianę między sobą.

Kluczowym wnioskiem z handlu Drouin-Sergachev jest to, że Steve Yzerman był wówczas dyrektorem generalnym Lightning. W 2015 roku Yzerman miał również wysłać Bretta Connolly’ego, szóstego w klasyfikacji generalnej, do Bostonu, gdy miał zaledwie 22 lata i zdobył parę wyborów w drugiej rundzie. Dodaj handel Bena Bishopa do Ottawy w 2013 roku, a Yzerman wielokrotnie wykazywał chęć handlu w ramach własnego oddziału.

Yzerman nie był tak agresywny w Detroit, ale w ostatnich latach był zaangażowany w niektóre zespoły w Dywizji Atlantyckiej. Wysłał Bertuzziego do Bostonu, chociaż była to tylko sytuacja najmu, która zapewniła mu dodatkowy wybór w pierwszej rundzie w 2024 roku. Był gotów zatrzymać pensję Davida Savarda, aby wysłać go do Tampa Bay w terminie handlu w 2021 roku. jego pierwsze ruchy jako dyrektor generalny Detroit, Yzerman, przejął Adama Erne od Lightning.

Odpowiednik Yzermana w Ottawie był bardziej asertywny na stanowisku dyrektora generalnego – nawet jeśli chodzi o handel wewnątrz departamentu.

W zeszłorocznym terminie wymiany Pierre Dorion był pod ręką, aby zaangażować Tampę w wymianę Nicka Balla za Matthew Josepha. Latem 2019 roku zawarł również dość dużą umowę z Toronto, nabywając Connora Browna i Nikitę Zajcewa dla Cody’ego Ceci – z pewnością jedna z największych transakcji poufnych, jakie widzieliśmy w ostatnich latach.

I być może wymiana handlowa Ottawy z Toronto zeszłego lata naprawdę otworzyła nam oczy na myślenie Doriona, jeśli chodzi o handel w dywizji. Dorion wysłał Matta Murraya do Toronto, w dużej mierze, aby wydostać się z ostatnich dwóch lat kontraktu Murraya. Należy jednak zauważyć, że przed zawarciem tej umowy z Toronto Dorion był u progu podobnej umowy z Buffalo Sabres.

Należy pamiętać, że Buffalo jest na tej samej ścieżce co Ottawa i Detroit – wszyscy konkurenci z dywizji próbują zakończyć przedłużające się susze. Jeśli Dorion jest skłonny wysłać dwukrotnego bramkarza Pucharu Stanleya do Buffalo, jest zrozumiałe, że byłby otwarty na wysłanie dwukrotnego zdobywcy 40 bramek DeBernata do Detroit. Chociaż okoliczności są z pewnością inne, ponieważ Murray był raczej wysypiskiem płac, pokazuje to, że Dorion miał trochę wahania co do kontaktów w Dywizji Atlantyckiej.

Najnowsza historia pokazuje, że drzwi są zdecydowanie szeroko otwarte dla Red Wings i Senatorów, aby zawrzeć umowę w nadchodzących dniach. Bruins byli przekonani, że bez Kessela będzie im lepiej. Tampa wiedział, że może się rozwijać bez Drouina. Wymiana tych utalentowanych napastników w dywizji nie powstrzymała Tampy i Bostonu przed odnoszeniem sukcesów w przyszłości.

Zespoły te zawarły najlepsze możliwe oferty, ignorując fakt, że ich partner handlowy rezydował w tej samej dywizji. Jeśli oferta Yzermana jest lepsza niż jakakolwiek inna na stole DeBrincata, Dorion powinien pójść dalej i postępować zgodnie z tym samym scenariuszem, którego używali Boston i Tampa w przeszłości.

(Zdjęcie: André Ringuette/NHLI za pośrednictwem Getty Images)