Testowanie sprzętu na potrzeby potencjalnej przyszłej misji astrobiologicznej, która ma wylądować na Europie

W dniach 17 i 18 sierpnia 2023 r. inżynierowie z Jet Propulsion Laboratory NASA w południowej Kalifornii przetestowali system lądowania na potrzeby przyszłej misji, która miałaby wylądować na lodowatym księżycu Jowisza, Europie. Ten system dla proponowanego lądownika europejskiego stanowi ewolucję sprzętu używanego podczas poprzednich misji lądownika NASA. Zawiera architekturę wykorzystaną w „manewrze podniebnego żurawia”, który pomógł wylądować łazikom Curiosity i Perseverance NASA na powierzchni Marsa, zapewniając lądownikowi stabilność potrzebną podczas lądowania. Chociaż tę konstrukcję do lądowania opracowano z myślą o Europie, można ją zaadaptować do użytku na księżycach i innych ciałach niebieskich w trudnym terenie.

Na filmach uchwycono następujące elementy; Niektóre klipy zostały spowolnione do połowy, a inne przyspieszone od 2 do 150 razy:

Cztery wodze, zawieszone na górnym pomoście napędowym, utrzymują lądownik w poziomie. Cztery nogi biernie dostosowują się do napotkanego terenu, gdy lądownik kontynuuje opadanie w kierunku powierzchni. Każda noga składa się z czteroprętowego mechanizmu mocującego, który kontroluje położenie nogi przed i podczas lądowania. Nogi są wstępnie obciążone do dołu za pomocą mocnej, stałej sprężyny, która pomaga im wyrównać i docisnąć powierzchnię, którą napotykają przed lądowaniem, zapewniając im większą przyczepność i stabilność podczas lądowania i po nim.

Płyta brzuszna działa jak płyta poślizgowa, zapewniając spód statku kosmicznego ochronę przed potencjalnie szkodliwym terenem. Miednica brzuszna jest również odporna na ruch ścinający w terenie, z którym wchodzi w interakcję. Gdy tylko miednica brzuszna zetknie się z powierzchnią, czujniki uruchamiają mechanizm, który szybko blokuje obrotowe stawy nóg „biodrowych” i „kolanowych”, uzyskując pozycję przypominającą stół. W tym momencie zadanie zapewnienia stabilności pojazdu przesuwa się z uzdy na nogi. To przesunięcie utrzymuje poziom jednostki lądującej po rozładowaniu uzdy.

Jeśli podczas lądowania brzuch nie jest zwrócony w stronę terenu, czujniki w każdej nodze mogą również ogłosić lądowanie. Po zablokowaniu stawów nóg basen brzuszny zostanie zawieszony nad lądowiskiem, a lądowisko będzie podtrzymywane wyłącznie na czterech nogach.

Na filmie nie został pokazany okres po zdjęciu wodzy i wydaniu rozkazu do lotu. Uprząż zostanie następnie odcięta, a unoszący się w powietrzu człon napędowy odleci, pozostawiając lądownik w stabilnej pozycji na powierzchni.

Laboratorium Napędów Odrzutowych NASA w południowej Kalifornii, oddział Kalifornijskiego Instytutu Technologii, zarządza rozwojem technologii lądownika na potrzeby proponowanej misji lądownika Europa.

Źródło zdjęcia: NASA/JPL-Caltech
Data dodania zdjęcia: 15-11-2023
Większy obraz

W dniach 17 i 18 sierpnia 2023 r. inżynierowie z Jet Propulsion Laboratory NASA w południowej Kalifornii przetestowali system lądowania na potrzeby przyszłej misji, która miałaby wylądować na lodowatym księżycu Jowisza, Europie. Ten system dla proponowanego lądownika europejskiego stanowi ewolucję sprzętu używanego podczas poprzednich misji lądownika NASA. Zawiera architekturę wykorzystaną w „manewrze podniebnego żurawia”, który pomógł wylądować łazikom Curiosity i Perseverance NASA na powierzchni Marsa, zapewniając lądownikowi stabilność potrzebną podczas lądowania. Chociaż tę konstrukcję do lądowania opracowano z myślą o Europie, można ją zaadaptować do użytku na księżycach i innych ciałach niebieskich w trudnym terenie.

Na filmach uchwycono następujące elementy; Niektóre klipy zostały spowolnione do połowy, a inne przyspieszone od 2 do 150 razy:

Cztery wodze, zawieszone na górnym pomoście napędowym, utrzymują lądownik w poziomie. Cztery nogi biernie dostosowują się do napotkanego terenu, gdy lądownik kontynuuje opadanie w kierunku powierzchni. Każda noga składa się z czteroprętowego mechanizmu mocującego, który kontroluje położenie nogi przed i podczas lądowania. Nogi są wstępnie obciążone do dołu za pomocą mocnej, stałej sprężyny, która pomaga im wyrównać i docisnąć powierzchnię, którą napotykają przed lądowaniem, zapewniając im większą przyczepność i stabilność podczas lądowania i po nim.

Płyta brzuszna działa jak płyta poślizgowa, zapewniając spód statku kosmicznego ochronę przed potencjalnie szkodliwym terenem. Miednica brzuszna jest również odporna na ruch ścinający w terenie, z którym wchodzi w interakcję. Gdy tylko miednica brzuszna zetknie się z powierzchnią, czujniki uruchamiają mechanizm, który szybko blokuje obrotowe stawy nóg „biodrowych” i „kolanowych”, uzyskując pozycję przypominającą stół. W tym momencie zadanie zapewnienia stabilności pojazdu przesuwa się z uzdy na nogi. To przesunięcie utrzymuje poziom jednostki lądującej po rozładowaniu uzdy.

Jeśli podczas lądowania brzuch nie jest zwrócony w stronę terenu, czujniki w każdej nodze mogą również ogłosić lądowanie. Po zablokowaniu stawów nóg basen brzuszny zostanie zawieszony nad lądowiskiem, a lądowisko będzie podtrzymywane wyłącznie na czterech nogach.

Na filmie nie został pokazany okres po zdjęciu wodzy i wydaniu rozkazu do lotu. Uprząż zostanie następnie odcięta, a unoszący się w powietrzu człon napędowy odleci, pozostawiając lądownik w stabilnej pozycji na powierzchni.

Laboratorium Napędów Odrzutowych NASA w południowej Kalifornii, oddział Kalifornijskiego Instytutu Technologii, zarządza rozwojem technologii lądownika na potrzeby proponowanej misji lądownika Europa.

Źródło obrazu: NASA/JPL-Caltech

Astrobiologia