Korzystając z nowego algorytmu wykrywania kraterów, który automatycznie oblicza kratery uderzeniowe widoczne na obrazie w wysokiej rozdzielczości, zespół planetologów ze Stanów Zjednoczonych, Australii, Wybrzeża Kości Słoniowej i Francji przeanalizował formowanie się 521 dużych kraterów uderzeniowych na powierzchni Mars.
To zdjęcie przedstawia potrójny krater na Noachis Terra na Marsie. Największy krater ma średnicę 45 kilometrów, a najmniejszy 28 kilometrów. Istnieją również oznaki innych dużych kraterów, takich jak okrągłe plamy zatopionej powierzchni widoczne w prawym górnym i lewym dolnym rogu. Ten obraz zawiera dane zebrane przez ESA Mars Express przy użyciu kamery stereofonicznej o wysokiej rozdzielczości (HRSC) 6 sierpnia 2020 r. Ten obraz został utworzony przy użyciu danych z kanałów analogowych i kolorowych HRSC. Kanał izotopowy jest ustawiony prostopadle do powierzchni Marsa, jakby patrzył bezpośrednio na powierzchnię. Na północ po prawej. Źródło obrazu: ESA/DLR/FU Berlin/CC BY-SA 3.0 IGO.
„Pomimo poprzednich badań wskazujących na skoki częstotliwości zderzeń asteroid, nasze badania wykazały, że przez miliony lat nie różniły się one zbytnio” – powiedział główny autor dr. Uniwersytet.
„Obliczanie kraterów uderzeniowych na powierzchni planety było jedynym sposobem dokładnego datowania zdarzeń geologicznych, takich jak kaniony, rzeki i wulkany, oraz przewidywania zakresu i wielkości przyszłych kolizji”.
„Na Ziemi”, powiedział, „erozja płyt tektonicznych wymazuje historię naszej planety”.
„Badanie planet w naszym Układzie Słonecznym, które wciąż zachowują swoją wczesną historię geologiczną, takich jak Mars, pomaga nam zrozumieć ewolucję naszej planety”.
Nowy algorytm wykrywania kraterów zapewnił zespołowi wszechstronną wiedzę na temat powstawania kraterów uderzeniowych, w tym ich wielkości i ilości oraz czasu i częstotliwości zderzeń asteroid, które je spowodowały.
Dr powiedział.
„Kiedy zderzają się ze sobą duże obiekty, rozpadają się na kawałki lub gruz, co ma wpływ na powstawanie kraterów uderzeniowych”.
„Nasze badanie pokazuje, że jest mało prawdopodobne, aby szczątki doprowadziły do jakichkolwiek zmian w formowaniu się kraterów uderzeniowych na powierzchniach planet”.
„Nasz algorytm można również dostosować do pracy na innych powierzchniach planet, w tym na Księżycu” – dodał współautor, profesor Gretchen Benedix, badacz z Centrum Nauki i Technologii Kosmicznej na Uniwersytecie Curtin, Instytutu Nauk Planetarnych i Wydziału Earth and Planetary Science w Muzeum Australii Zachodniej.
„Powstanie tysięcy kraterów na powierzchni Księżyca może być teraz automatycznie datowane, a częstotliwość ich powstawania jest analizowana w wyższej rozdzielczości w celu zbadania ich ewolucji”.
„Dostarczy nam to cennych informacji, które mogą mieć w przyszłości praktyczne zastosowania w ochronie przyrody i rolnictwie, takie jak wykrywanie pożarów lasów i klasyfikacja użytkowania gruntów”.
ten Wyniki Został opublikowany w czasopiśmie Listy o Ziemi i Planetarnej Nauki.
_____
Anthony Lagen i inni. 2022. Czy wpływ małych i dużych asteroid na Marsa, Ziemię i Księżyc zmieniał się w czasie? Listy do nauki o Ziemi i planetarnej 579:117362; doi: 10.1016/j.epsl.2021.117362
„Analityk. Nieuleczalny nerd z bekonu. Przedsiębiorca. Oddany pisarz. Wielokrotnie nagradzany alkoholowy ninja. Subtelnie czarujący czytelnik.”
